តើពាក្យ «សម្បទាន» មានន័យដូចម្ដេច ?

សម្បទាន

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា (បា.; សំ. សំប្រទានឬសម្រ្បទាន ) ការប្រគល់ឲ្យ, ការឲ្យដល់ដៃ; ការឲ្យដាច់; ការទទួលអំណោយ ។
ឧទាហរណ៍៖ ដីសម្បទាន, ទ្រព្យសម្បទាន ដី, ទ្រព្យដែលឲ្យដាច់ ។

                  ឈ្មោះវិភត្តិនាមលំដាប់ទី៤ ដែលហៅថា ចតុត្ថីវិភត្តិ, ប្រាប់សេចក្ដីទទួល…, សម្រាប់ប្រើក្នុងភាសាសំស្រ្កឹតនិងបាលី ប្រើពាក្យអាយតនិបាតថា ដល់, ដើម្បី, បម្រុង, ចំពោះ, នឹង ( ព. វ. ) ។ សម្បទានសាធន ឬ —សាធនៈ ( ស័ម-ប៉ៈទានៈសាធៈនៈ) សាធនៈប្រាប់សេចក្ដីទទួលអំណោយ ( ចតុត្ថីវិភត្តិស្ទុះចេញជាអញ្ញបទ ), ប្រើក្នុងភាសាសំស្រ្កឹតនិងបាលី ( ព. វ. ) ។

👉ថ្នាក់ពាក្យជា ទ្រព្យសម្បត្តិរដ្ឋ
មានន័យថា វាក្យសព្ទនេះមាននិយមន័យច្រើន ដូចខាងក្រោម៖ ១. អចលនវត្ថុ (ដីធ្លី) ដែលរដ្ឋផ្ដល់ឱ្យរូបវន្តបុគ្គល ឬនីតិបុគ្គល សម្រាប់សង់លំនៅឋាន ឬ/និងបង្កបង្កើនផល ដោះស្រាយជីវភាពរស់នៅក្នុងទំហំដីតូច ពិសេសសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ (សម្បទានឆ្លើយតបទៅនឹងប្រយោជន៍សង្គម) ឬសម្រាប់ធ្វើការដាំដុះ ធ្វើអាជីវកម្មកសិ-ឧស្សាហកម្ម ក្នុងទំហំដីធំទូលាយពិសេសសម្រាប់អ្នកវិនិយោគទុន (សម្បទានឆ្លើយតបទៅនឹងប្រយោជន៍សេដ្ឋកិច្ច) តាមរយៈកិច្ចសន្យាផ្ដល់សម្បទានដោយត្រូវបង់ប្រាក់ជូនរដ្ឋ។ ២. ទង្វើណាមួយជារបស់រដ្ឋ ដែលស្ថាប័នមានសមត្ថ-កិច្ចផ្ដល់ទង្វើនោះ ទៅឱ្យឯកជននូវផ្នែកណាមួយឬទាំងស្រុង នៃការអនុវត្តគម្រោងលើផ្នែកហេដ្ឋា-រចនាសម្ព័ន្ធណាមួយ ដែលជាធម្មតាស្ថាប័នមានសមត្ថកិច្ចនោះ ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ហើយដែលឯកជននោះ ទទួលភារកិច្ចមួយផ្នែកធំលើការសាងសង់និង/ឬហានិភ័យ ឬទទួលបាននូវផលចំណេញ តាមរយៈការទូទាត់សងវិញពីរដ្ឋាភិបាលនូវប្រាក់ចំណូលឬកម្រៃ និងការយកថ្លៃឈ្នួលដែលបានប្រមូលយកពីអ្នកប្រើប្រាស់ ឬពីអតិថិជន។ ទង្វើរបស់រដ្ឋទាំងនោះ ចាប់ពីពេលនេះតទៅនឹងត្រូវកំណត់ថា “សម្បទាន”នៅក្រោមច្បាប់នេះ ដោយមិនគិតពីឈ្មោះស្របច្បាប់ដែលបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ទង្វើនោះឡើយ។

ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត