តើពាក្យ «សវនៈ» មានន័យដូចម្ដេច ?

សវនៈ

👉ថ្នាក់ពាក្យជា នាមសព្ទ
មានន័យថា ( បា. សវន; សំ. ឝ្រវណ ) ការឮ, ការស្ដាប់; ត្រចៀក ។ សវនកាល (សៈវ៉ៈន៉ៈ– ) ពេលដែលគួរស្ដាប់, ពេលកំពុងស្ដាប់ ។ សវនកិច្ច ( សៈវ៉ៈន៉ៈកិច ) កិច្ចដែលត្រូវស្ដាប់ ។ សវនាការ (សៈវ៉ៈន៉ាកា; បា. សវន + អាការ ) អាការនៃការស្ដាប់, អាការស្ដាប់ ។ ខ្មែរប្រើជា កិ. “”ស្ដាប់”” ក៏មាន; ( រ. ស. ) : ទ្រង់ព្រះសវនាការ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ ។ សវនានិសង្ស (សៈវ៉ៈន៉ានិសង់; បា. សវន + អានិសំស ) អានិសង្សដែលបានពីការស្ដាប់ ។ សវនូបចារ ( សៈវ៉ៈន៉ូប៉ៈចា; បា. < សវន + ឧបចារ ) ទីមានចម្ងាយល្មមស្ដាប់សំឡេងឮទៅវិញទៅមក ។ ល ។ បើមានសព្ទដទៃដែលជារស្សៈឬលហុភ្ជាប់ជាមួយពីខាងដើម ត្រូវតម្រួត ស ជា ស្ស, ដូចជា ធម្មស្សវនកាល ( ធ័ម-ម័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈ– ) ពេលដែលគួរស្ដាប់ធម៌ ។ អស្សវនកៈ (អ័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈកៈ) អ្នកដែលមិនធ្លាប់បានស្ដាប់ គឺអ្នកដែលមិនធ្លាប់ស្ដាប់សោះ ក៏ស្រាប់តែបានស្ដាប់។

ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត